Dr Jerzy Wnorowski ukończył studia na wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu uzyskując tytuł magistra prawa w roku 1969, przedstawiając pracę „Kara śmierci w polskim prawie karnym i doktrynie prawa karnego”. Promotorem był Prof. dr hab. Jerzy Śliwowski.
W roku 1976 uzyskał tytuł doktora nauk prawnych na podstawie pracy ‘Modus operandi scelaris – studium z dziedziny procesu karnego i kryminalistyki”, promotorem był Prof. dr hab. Wiesław Daszkiewicz. Praca ta uzyskała dwie nagrody naukowe: Nagrodę Naukową im. Prof. dr Jana Zehna, przyznaną przez radę Naukową Instytutu Ekspertyz Sądowych w Krakowie w 1976 roku oraz Nagrodę Prokuratora Generalnego w XIX Konkursie „Państwa i Prawa” w 1977 roku.
Po opublikowaniu tej pracy w Wydawnictwie Prawniczym w roku 1979 Minister Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki przyznał nagrodę indywidualną trzeciego stopnia.
Będąc współorganizatorem Zakładu Kryminalistyki UMK w Toruniu, wspólnie z Prof. dr hab. Mariuszem Kulickim uczestniczył w szeroko zakrojonych badaniach z zakresu balistyki sądowej. Owocem tych badań była seria artykułów publikowanych w Zeszytach Naukowych Akademii Spraw Wewnętrznych oraz w Problemach Kryminalistyki. Uczestniczył także wspólnie z Prof. M. Kulickim w badaniach dotyczących możliwości wykorzystania wariografu w procesie karnym. Wynikiem tych badań, obok szeregu publikacji, była organizacja I Ogólnopolskiego Sympozjum Naukowego na temat instrumentalnych metod ujawniania i badania emocji związanych ze sprawstwem czynów kryminalnych. Sympozjum „Badania wariograficzne na użytek prawa” odbyło się w Toruniu w roku 1976.
W okresie zatrudnienia w UMK dr Wnorowski odbył liczne staże naukowe w Zakładzie Kryminalistyki Komendy Głównej MO w Warszawie, w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk oraz na Wydziale Kryminalistyki Uniwersytetu Humboldta w Berlinie. Szczególnie cenne i niezwykle owocne pod względem naukowym okazały się kontakty z Wydziałem Kryminalistyki Uniwersytetu Humboldta, sfinalizowane podpisaniem w 1983 roku umowy o współpracy i wymianie naukowej między Wydziałem Kryminalistyki UH a Wydziałem Prawa i Administracji UG.
W roku 1979 dr J. Wnorowski przenosi się na Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego i rozpoczyna organizację Pracowni Kryminalistyki, początkowo w ramach Instytutu Prawa Karnego a następnie jako samodzielnej jednostki organizacyjnej w ramach Wydziału.
Od pierwszych dni działalności Pracowni Kryminalistyki w UG wyłonił się problem odpowiedniej bazy lokalowej. Kwestia ta została rozstrzygnięta 13 czerwca 1983 roku. W tym dniu w Sali Sądowej zabytkowego Zespołu Wieży Więziennej i Katowni podpisane zostało porozumienie między Muzeum Historii Miasta Gdańska a Uniwersytetem Gdańskim dotyczące dzierżawy tego obiektu i siedzibę Pracowni Kryminalistyki. Dostrzeżono tu możliwość połączenia zasadniczej działalności Pracowni Kryminalistyki, która stanowi w pewnym stopniu kontynuację śledczo – sądowych funkcji Katowni z organizacją Muzeum Wieży Więziennej i Katowni, gdzie mogłyby być eksponowane znajdujące się w posiadaniu dra Wnorowskiego zbiory kryminaliów i dawnej broni.
Od tego czasu zaczyna się wielotorowa działalność dra Wnorowskiego. Przede wszystkim jest to działalność dydaktyczna. Wykłady z kryminalistyki, mimo tego, że są to wykłady do wyboru, cieszą się ogromną popularnością, Bywają lata, że zapisuje się na nie ponad 300 osób. Podobną popularnością cieszą się seminaria magisterskie prowadzone przez dra Wnorowskiego. Olbrzymie znaczenie ma tu osobowość Doktora, Jego wiedza jak i atrakcyjność prowadzonych przez Niego zajęć.
Jednocześnie pojawiają się duże oczekiwania ze strony Organów Ścigania i Wymiaru Sprawiedliwości w zakresie wykonywania ekspertyz kryminalistycznych. Organy te zlecają wykonanie ekspertyz wiążących się z kierunkami badań prowadzonych przez dra Wnorowskiego. Badania obejmowały takie grupy zagadnień jak: balistyka sądowa, profilowanie psychologiczne nieznanych sprawców przestępstw, badania dokumentów i pisma ręcznego oraz kryminalistyczną problematykę wypadków morskich. Jedną z najważniejszych ekspertyz wykonanych w tym czasie była ekspertyza dotycząca seryjnego zabójcy kobiet – Pawła Tuchlina „Skorpiona”.
Wreszcie trzecia sfera działania dra Wnorowskiego to organizacja muzeum kryminalistyki, które powstaje w sali na drugim piętrze Wieży Więziennej. Doktor jako znawca i wielki miłośnik kryminalistyki tropi, wyszukuje i zbiera różnorodne przedmioty, w tym te, które były wcześniej dowodami rzeczowymi a które są związane z tą dziedziną wiedzy. Wiele późniejszych eksponatów zostaje Mu przekazana w formie darów przez zaprzyjaźnione osoby i instytucje. Z czasem ilość eksponatów zwiększa się, tak że dotychczasowa sala ekspozycyjna przestaje wystarczać i część z nich znajduje miejsce w łączniku między Wieżą Więzienną i Katownią. Zwiedzanie Katowni wraz z muzeum kryminalistyki staje się dużą atrakcją turystyczną a dr Wnorowski chętnie oprowadza zainteresowanych poznaniem historii obiektu jak i zbiorów kryminalistycznych, ponieważ jest jednocześnie doskonałym mówcą i znawcą historii to tego typu spotkania znacznie zyskują na atrakcyjności.
Niestety pod koniec lat dziewięćdziesiątych ub. wieku Władze Miasta wraz z Muzeum Historii Miasta Gdańska, które jest formalnie właścicielem obiektu, postanawiają o utworzeniu w tym miejscu Muzeum Bursztynu a Pracownia Kryminalistyki wraz z ekspozycją muzealną musi ten obiekt opuścić. Zbiega to się w czasie z oddaniem do użytku nowego budynku Wydziału Prawa i Administracji przy ul. Bażyńskiego i tu właśnie przenosi się również Pracownia wraz z eksponatami dra Wnorowskiego.
W roku 2006 dr Jerzy Wnorowski przechodzi na emeryturę, ale nadal pracuje i jest kierownikiem Pracowni Kryminalistyki, jednocześnie stara się cały czas powiększać zbiory muzealne. Definitywnie odchodzi z pracy w roku 2011.
